آقای ظریف! به سرزمین کاغذپاره ها خوش آمدی!!!

چند روز قبل و در جریان پخش جلسات کمیسیون بررسی برجام در مجلس، آقای عراقچی معاون ظریف در رابطه با قطعنامه 2231 گفت که بخشی را اجرا می کنیم و بخش دیگر را اجرا نمی کنیم. به یاد مطلبی افتادم که در جواب نقل قول مشابه از آقای ظریف در سایت سمعک نیوز نوشتم. آن مطلب را برای مرور مجدد دوباره منتشر می کنم.

پس از ۱۲ سال جنجال پیرامون فعالیت‌های هسته‌ای کشورمان سرانجام در تاریخ ۲۳ تیرماه ۱۳۹۴، خبر جمع بندی این مذاکرات اعلام شد. سپس این توافق در تاریخ ۲۹ تیر ماه ۱۳۹۴ در قالب قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت سازمان ملل به تصویب آن شورا رسید. در رابطه با قطعنامه سازمان ملل حرف و حدیث های زیادی وجود دارد، اولا این که چرا قبل از تائید مجلس شورای اسلامی که حق بازنگری در این توافق را دارد، به تصویب رسید و دوم آنکه برخی از بندهای این قطعنامه دارای ایرادهای فراوانی است که بعضی از آن ها آنقدر مهم بودند که جا داشت تیم مذاکره کننده ما مانع از طرح آن در سازمان ملل می شدند اما…

در توضیح ایراد اول باید گفت که مطابق قانون اساسی کلیه موافقت نامه های بین المللی الزام آور برای دولت جمهوری اسلامی ایران باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد و اگر این چنین نشود دولت حق اجرای آن را ندارد. از طرفی قطعنامه شورای امنیت یک “قطعنامه الزام آور“ است و لذا تصویب آن، یک قرارداد “امضا نشده“ را الزام آور کرده است! به قول رایج عامه توافق امضا نشده مبدل شد به “آش کشک خالته، بخوری پاته، نخوری پاته!!!“ حال سوال این است که اگر بنا به دلایلی-که کم هم نیست- نمایندگان مجلس شورای اسلامی و یا شورای عالی امنیت ملی امضای این توافق را به صلاح ندانستند، تکلیف چیست؟

اما ایراد دوم که ایراد ماهوی به قطعنامه صادر شده است. بندهای فراوانی از این قطعنامه چه در حوزه بازگشت پذیری تحریم ها، چه در حوزه موشک ها و فعالیت های نظامی و … ناقض حقوق ملی ماست. این مسائل را بسیاری از آگاهان پیش از تصویب قطعنامه به تیم مذاکره کننده تذکر دادند که البته پیش از تصویب که جوابی به آن ها داده نشد لکن پس از تصویب یک پاسخ قابل تامل به این ایرادات داده شد. پاسخ این بود: “بین  قطعنامه و برجام یعنی توافق تفاوت وجود دارد و ما ملزم نیستیم قطعنامه را اجرا کنیم چون قطعنامه جزو برجام نیست.” این جمله مرا به یاد رئیس جمهور سابق مان انداخت که در آن دوره ای که شورای امنیت در مقام تشبیه مثل آنکه با مالدیو فوتبال بازی می کند، هی داشت قطعنامه علیه ما صادر می کرد، گفت: “بگذارید آنقدر قطعنامه صادر کنند تا قطعنامه دانشان پاره شود!“ و یا در جایی دیگر از “کاغذپاره بودن این قطعنامه ها و عدم الزام به اجرای آن“ سخن می گفت. و باز یادم آمد که همین جماعت یقه دیپلمات حقوقدان چه داد و هواری که به خاطر این حرف راه نینداخته بودند و هنوز هم که البته ادامه دارد! بالاخره این قطعنامه یا الزام اجرایی دارد، یا ندارد؟ اگر دارد این چه توجیهی است که متن برجام امضا نشده برای ما اصالت دارد و قطعنامه را بیخیال! اگر ندارد که شما با آن پیراهن یقه دیپلمات و دبدبه و کبکبه آداب دیپلماسی دانستن و حقوقدان تازه رسیده ای به حرف مردی که تابستان و زمستان کاپشن می پوشید!(اگرچه قیمت ۱۰ تا از آن کاپشن ها اندازه دکمه سر آستین حضرتعالی نمی ارزد!!!)

ظاهرا آنچه پس از این توافق به دارایی های ما اضافه می شود آنست که تا دیروز شش کاغذپاره داشتیم و امروز هفت تا و آنچه از دست داده ایم…